Renault Dauphinoise
Ford Scorpio 2.4 GL (1988, 290.00 Km).
Eigenaar: Hans Koot Beroep: grafisch afwerker Vorig verslag: nieuwe correspondent
Hans Koot besluit een oldtimer te kopen, het wordt een Renault Dauphinoise bestelwagentje uit 1959. Hij heeft er veel plezier van, maar nu blijkt het houten binnenwerk volledig verrot te zijn. Van Merbau maakt hij alles zo goed mogelijk na. En dan is het plaatwerk van de Renault Dauphinoise aan de beurt.
Even voorstellen, Hans Koot 60 jaar uit Lelystad. Besmet geraakt met het oldtimer virus tijdens de eerste 10 jaar van De Nationale Oldtimerdag in Lelystad. Samen met mijn vrouw Josefien wel eens zitten mijmeren over het aanschaffen van een eigen oldtimer en In 1999 een Renault Dauphinoise aangeschaft, een mintgroene bestel-/stationwagen. Onze oldtimer impuls aankoop bleek overal waar we reden een oliespoor achter te laten, circa 1 liter op 50 km. Toch een miskoop? Gelukkig niet.
Toen nog onervaren maar snel moest ik aan de bak om het probleem op te lossen. Inmiddels lid geworden van “Club d’Anciennes Renault” en via de telefonische hulplijn advies ingewonnen. De voorste keerring op de krukas zou de boosdoener zijn; niet dus, het bleek slechts een vergeten boutje van de motorsteun op de rand van het blok te zijn. Vanaf dat moment c.a. 14 jaar zonder grote problemen de nodige kilometers met mijn oldtimer gemaakt. Al direct in 1999 lid geworden van “de Flevoklassiekers” waar Jack van Asselt, ook een regelmatige schrijver in deze rubriek mij de nodige adviezen heeft gegeven. In 2006 heb ik een witte Ford Scorpio overgenomen van een vriend die naar de Filipijnen verhuisde, een luxe probleemloze auto.
Terug naar de oldtimer, de Renault Dauphinoise. Nu zo’n 4 jaar geleden heb ik het blok laten reviseren waarbij ik af en toe een helpende hand toestak. Door m’n knie operatie eind 2015 en een nieuwe heup dit voorjaar bij mijn vrouw was de Renault Dauphinoise de laatste twee jaar in de stalling gebleven tot eind juni dit jaar. Het remmen bleek slecht te gaan, ik trapte het pedaal haast door de bodem. Na het nodige pompen was er wel remdruk en ook goed remmen maar na een paar uur stilstaan weer het zelfde probleem. Dus eerst maar bekeken wat het euvel kon zijn. De hoofd remcilinder bleek de boosdoener. Nu kun je gelukkig bij ‘Der Franzose’ een revisieset of zelfs een nieuwe bestellen, e.a. scheelt een tientje dus een nieuwe besteld en gemonteerd.
Thuis op de oprit eerst maar eens wat opruimen achter de achterbank van deze oldtimer: alles eruit wat er in de loop van de tijd in was gekomen. En daar aan de rechter kant vond ik een wat bruinachtige aanslag en iets wat op schimmel leek. Natuurlijk dacht ik: “ach, triplex paneel vervangen en klaar”. De Renault Dauphinoise bleek echter een geheel houten constructie in de zijkanten te hebben, het leek wel mee te vallen maar balkje, randjes en alles totaal verrot. De ruiten van deze oldtimer hingen met kit aan de metalen randen waar normaal hout achter hoort te zitten; de ruiten dus eerst maar veilig verwijderd en met plastic alles wind- en waterdicht gemaakt. Later toch maar van wat oude platen MDF panelen gemaakt en netjes in de primer en verf gezet. Die kon ik als ik bezig was er gemakkelijk uit halen en zodra ik klaar was er weer in zetten.
In tegenstelling tot velen heb ik geen garage om in te werken en staat de ‘De Dauph’ vanaf Pasen tot oktober in weer en wind buiten op de oprit. Daar sleutel en doe ik alles aan mijn oldtimer. Van het hout of wat er van over was heb ik zo heel mogelijk delen verwijderd om met de resten alles zo goed mogelijk na te maken. Welk hout te gebruiken? Essenhout is veel gebruikt in oldtimers met een houten constructie; de paar stuken uit m’n Renault bleken vurenhout te zijn. Het leek mij geen goed idee om dat te gebruiken en na de nodige info via het internet ben ik uitgekomen op Merbau. Verlijmde delen maken dat sterk en vormvast en het is in diverse maten goed bij de bouwmarkt te verkrijgen. Zagen, schaven, frezen en schuren. Bij vriend Jack van Asselt met zijn lintzaag heb ik de complexe delen uitgezaagd, een decoupeerzaag in een balk van 65 mm loopt scheef weg dan werkt zo’n lintzaag veel mooier. Passen, hier nog wat weg, hier en daar verbindingen maken en in een week de rechterkant klaar.
Inmiddels de linkerkant bekeken en daar het zelfde beeld. De diverse stukken heb ik toen in spiegelbeeld voor de linkerkant in iets ruime vorm al gemaakt. Iets ruimer want met een oldtimer is het vaak zo dat de maten links, rechts e.d. niet altijd hetzelfde zijn. En Renault, ‘Frans’ weet u wel van die slag, zal wel geen uitzondering zijn. Alles in de beits gezet, alleen jammer dat er weer afwerk panelen overheen komen, gebeitst ziet het er prachtig uit. Nu zit al het hout natuurlijk in de carrosserie verwerkt en die is toch echt van metaal. Het Franse metaal en zeker van Renault heeft wellicht nog een slechtere naam dan Italiaans metaal. Bleek wel mee te vallen, het staande gedeelte waar al het hout tegenaan zit had wel wat oppervlakkige roest maar met de staalborstel er over blijft er voldoende stevig metaal over en daar hoefde niets aan gelast te worden, alleen behandelen met een goede roestwerende laag.
Via vriend Ronald Kerkmeer werd ik gewezen op Brantho Korrux 3-1 en na op internet e.a. gekeken te hebben lijkt het een prima middel. Dit middel wordt veel gebruikt in de scheepvaart waar zout natuurlijk een aanslag pleegt op alles van metaal, het wordt daar alom geprezen. Bijkomend voordeel is dat het in kleur te bestellen is, het stopt roest en is grondlaag en primer tegelijk. Tijdens een clubavond van de Flevoklassiekers heb ik diverse leden gesproken die het al vele jaren gebruiken en één die het zelfs al meer dan 7 jaar als beschermlaag onder zijn auto heeft en daar is tot nu geen spoor van roest te vinden.
De wielkasten van deze oldtimer bleken na de aanval met de staalborstel wel de nodige gaten te vertonen, eigenlijk niet zo gek. Wel drie lagen metaal komen daar bij elkaar, aan het staande gedeelte is een rand omgezet en aan de onderzijde zit het spatbord er tegenaan en aan de bovenkant de wielkast. Nu is hout bewerken mijn ding; lassen. kloppen en slijpen e.d. beslist niet. Vriend Ronald Kerkmeer heeft de laservaring en ook een lasapparaat. De spatborden zijn zo goed dat ze na schoonmaken en weer opnieuw van een beschermende laag te zijn voorzien hard zijn; echter het rechterspatbord had een gemene kras. Na weer wat speurwerk op het internet besloten om zelf de klus proberen te klaren.
Een aantal jaren geleden had Ronald al nieuwe dorpels gemaakt en bij de auto speciaalzaak twee spuitbussen op kleur laten maken; één zo goed als leeg maar de ander nog vol. In mijn schuur alles netjes geschuurd, geplamuurd, in de primer, weer geschuurd en voorzien van 5 laklagen met daarna 3 lagen blanke lak. Voor de eerste keer en ik vind het prima gelukt. Na secuur slijpen bleek de wielkast met een strook van 10 cm over de hele lengte goed te herstellen. Er bleef aan de omgezette rand van de carrosserie genoeg goed metaal over om de wielkast op vast te lassen. In twee dagen was alles weer keihard hersteld. Na de buiten- en binnenkant te hebben voorzien van 3 lagen roestpreventie is het rechterspatbord weer gemonteerd en dat ziet er prima uit. Ja, en nu is het tijd om op vakantie te gaan, de ramen vanaf de binnenkant met plastic dicht en in september gaan we daarna weer verder met de Renault Dauphinoise. Wordt vervolgd!
(Verschenen in Klassiek & Techniek 236)
